Γιατί ο Daniel δεν μπορεί να συνεργαστεί με τον Johnny στο Cobra Kai;
Οι παλιοί σίγουρα έχετε ξετρελαθεί με τη σειρά και με το γεγονός ότι παίζουν οι ίδιοι ηθοποιοί με την ταινία, like απλά ουαου. Πάντα ήθελα να δω μια σειρά που να συνεχίζεται μετά από χρόνια. Βέβαια εγώ στο μυαλό μου το είχα πάει σε άλλο λέβελ, τύπου να γυρίζεται μια ταινία για είκοσι χρόνια, να μεγαλώνει ο πρωταγωνιστής μαζί και στα flashbacks να παίζει ο ίδιος.
Anyway, ας μην το αναλύσουμε αυτό, θέλω να μοιραστώ κάτι άλλο.
Προχτές διάβαζα «Ανθρώπινη Επικοινωνία» για εξεταστική και αντί να είμαι συγκεντρωμένη στο διάβασμα, σκεφτόμουν το Cobra Kai που το είχα αφήσει στην 4η σεζόν και καιγόμουν να μάθω τι θα γίνει.
Είπα ότι πρέπει συγκεντρωθώ, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι μπορώ να τα κάνω και τα δύο ταυτόχρονα (και όχι δεν εννοώ να διαβάζω και να βλέπω ταυτόχρονα τη σειρά, αυτό το διάβασμα δεν είναι ποτέ αποτελεσματικό, μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας).
Για να υπάρχει αποτελεσματική επικοινωνία μεταξύ δύο ή περισσότερων ατόμων, είναι σημαντικό να δίνουμε βάση στη διαδικασία της ακρόασης. Η διαδικασία της ακρόασης, περιγράφεται από μία σειρά πέντε σταδίων. Τη λήψη, την κατανόηση, τη μνήμη, την αξιολόγηση και την αντίδραση.
Δεν θα σταθώ πολύ σε αυτό, θα σταθώ στο γεγονός ότι η διαδικασία της ακρόασης, είναι κάτι δύσκολο, λόγω των αναπόφευκτων διαφορών στα συστήματα επικοινωνίας του πομπού και του δέκτη. Αυτό σημαίνει ότι, υπάρχουν επιπτώσεις στην επικοινωνία όταν ο ομιλητής και ο ακροατής προέχονται από διαφορετικούς πολιτισμούς.
Ο πολιτισμός μέσα στον οποίο μεγάλωσε κάποιος, επηρεάζει και τον τρόπο που αντιλαμβάνεται και αντιμετωπίζει καταστάσεις αλλά και το πως ακούει τους άλλους. Ακόμα και όταν και οι δύο μιλούν την ίδια γλώσσα, μπορεί να δίνουν διαφορετικό νόημα στις λέξεις ανάλογα με τα ερεθίσματα που έχουν λάβει από το περιβάλλον τους.
Και θα μου πείτε τώρα, ωραία όλα αυτά, αλλά με το Cobra Kai τι σχέση έχουν;
Θα σας εξηγήσω αμέσως.
Ο Ντάνιελ Λαρούσσο, πρωταθλητής στο καράτε και συγκεκριμένα, στο Κότζου–ριού καράτε, έχει μεγαλώσει με πρότυπο τον κύριο Miyagi, ο οποίος είναι ένας Ιάπωνας ήρεμος άνθρωπος, πολύ σοφός που τιμά τις παραδόσεις του, τις οποίες μεταδίδει και στον Ντάνιελ.
Αντίθετα, ο Τζόνι Λόρενς, έχει μεγαλώσει χωρίς πατέρα, με έναν πατριό που δεν τον αγαπούσε ποτέ, έτσι χρησιμοποιεί το καράτε για εκτόνωση και ακολουθεί τις εντολές του δασκάλου του, Κρις, ο οποίος έχει μάθει να ζει χτυπώντας πρώτος (strike first), δυνατά (strike hard) και χωρίς να δείχνει έλεος (no mercy), λόγω των εμπειριών του στον πόλεμο. Βέβαια, όποιες και να είναι οι εμπειρίες του (οι οποίες φαίνονται στη σειρά), τίποτα δεν θα με κάνει να συμπαθήσω αυτόν τον άνθρωπο (my opinion).
Το point μου είναι ότι, αυτοί οι δύο δεν μπορούν να συνυπάρξουν σε ένα χώρο γιατί ακριβώς έχουν μεγαλώσει με εντελώς διαφορετικά πρότυπα. Άρα, αντιλαμβάνονται καταστάσεις διαφορετικά.
Ουσιαστικά, η διαδικασία της επικοινωνίας γίνεται δύσκολη αφού κανένας δεν είναι διατεθειμένος να υποχωρήσει. Αυτό συμβαίνει διότι από μικρή ηλικία, είχαν ως πρότυπα άτομα δυο πολύ διαφορετικών πολιτισμών. Έτσι, ενώ στην ταινία, ο ένας παρουσιαζόταν ως ο «καλός» και ο άλλος ως ο «κακός», στη σειρά βλέπουμε ότι στην ουσία κανένας δεν είναι κακός, είχαν απλά διαφορετικούς καθοδηγητές στη ζωή. Ποτέ πουθενά δεν υπάρχει μόνο μια όψη, δεν είναι όλα μόνο άσπρο ή μόνο μαύρο, υπάρχει το γινκ-γιανκ, πάντα μέσα στο μαύρο υπάρχει και λίγο άσπρο και πάντα μέσα στο άσπρο υπάρχει και λίγο μαύρο.
